,,ვალაგებ... არ მთავრდება დღე... წუხელ ბოლოჯერ მეძინა მშვიდად... ვინ იცის კიდევ როდის ვიგრძნობ ამ სუნთქვას, კიდევ როდის დავითვლი შენი გულის ცემას... კარებს ღიას რომ დაინახავდა სულ გარბოდა, მერე მე მივსდევდი...
დღეს სულ ღია მაქვს... არ გარბის. არა და მინდა გაიქცეს, თავისუფლება აირჩიოს... ყველა ყუთის ჩატანაზე ჩარბის კიბეებზე, მერე ისევ უკან ამორბის... არ მშორდება. წადი რა წადი, გულში ვიმეორებ. არ მიდის... ხომ გადამარჩინე, ეხლა რატო მტოვებ? სულ პატარა, ქუჩაში ქარში და ყინვაში ვკვდებოდი და შენ გადამარჩინე, ეხლა რატო მტოვებ?
სხვა გზა არ მაქვს ,,წერტილო"...
არ წახვიდე, საჭმელი შენ რაც მოგრჩება ისიც მეყოფა, დარჩი...
არა ,,წერტილო", გავრბივარ რომ გადავრჩე. ეხლა მე და შენ ერთად უნდა წავიდეთ. შენ იქ იქნები...გაუძელი გთხოვ...გპირდები დავბრუნდები... გულში ვიკრავ, როგორც სამი თვის წინ , როცა ქუჩაში ცოცხალმკვდარი ვიპოვე...
ტაქსით თავშესაფარში მივედით. ბევრჯერ ვაკოცე, კიდე ერთხელ დავპირდი, დავბრუნდები-თქო და დავტოვე...
2019 წლის 2 ნოემბერი."
ეს ჩანაწერი პირადი დღიურიდან ეხლა მივიღე იტალიიდან.
,,წერტილო" ძალიან დარდობდა თავშესაფარში, სიკვდილს ძლივს გამოვტაცეთ ხელიდან. მალე ორი წელი გახდება რაც ჩვენთან არის.
პატრონიც ხშირად რეკავს იტალიიდან და კითხულობს მის ამბავს.
29.08.2021.
