პატარა გიორგი და მარიამი ,,დურასთან''და ,,დურაკთან''

,ამ ფოტოს არსებობა დღემდე არ ვიცოდი... ჩემს პატარა შვილებს გიორგის და მარიამს ,,დურასთან'' და ,,დურაკთან'' გადაუღიათ ფოტო... ეს სახელები მე დავარქვი, ხშირად ვესაუბრებოდი მათ, რატომ ხართ ასეთი მეამიტები, რატომ ენდობით ყველას,ყველა ადამიანი კეთილი ნუ გგონიათ, ნამდვილი ,,დურაკები'' ხართ–მეთქი.. ისეთი ჭკვიანი თვალებით მიყურებდნენ, თითქოს ესმოდათ ჩემი ნათქვამი... ასე შერჩათ ეს სახელები, ყველა ,,დურას'' და ,,დურაკს'' ეძახდა... ისენი ჩვენი ქუჩის, სვანიძის ქუჩის ძაღლები იყვნენ, ყველაზე უწყინარი ძაღლები, ყველასთან მეგობრობდნენ, ყველას ენდობოდნენ... ყოველ დღე სტუმრობდნენ თავშესაფარს, დავაპურებდით და ისევ გაუყვებოდნენ ქუჩას... ასე გრძელდებოდა თითქმის 2 წელი... ერთ დღესაც აღარ გამოჩნდნენ... ვის არ ვკითხე, არავინ იცოდა მათი ამბავი... სვანიძის ქუჩის დასაწყისში, გზის პირას,გაზონზე, ნაძვების ქვეშ ათევდნენ ღამეს, ის ადგილი იყო მათი სახლი... იმ ადგილზე მივედი და თავზარი დამეცა, სისხლის გუბე რომ ვნახე... ვის რას უშავებდნენ, სიყვარულის განსახიერება იყვნენ... რას ერჩით ადამიანებო ძაღლებს, ისინი ხომ ცოცხალი არსებები არიან, ისინი ხომ სიყვარულისთვის და ერთგულებისთვის გააჩინა ღმერთმა''– თამაზ ელიზბარაშვილის ამ სიტყვებში სევდაც იგრძნობოდა და ბრაზიც...